Voordat we de kerkdienst bijwoonden, zijn we rondgeleid in de catacomben van de kerk. Een schaars verlichte gang door; ik liep wat achter op de groep, ’t was donker en de camera draaide. De groep bevond zich op enige afstand recht voor me, getuige de lampjes. Daar ging ik ook heen… maar ik zag drie treden van een afstapje over het hoofd. Au, spierpijn en een zere knie en schouder; gaat wel weer over.
De kerkdienst bijgewoond en de preek begon met een foto van een militair getint kogelwerend vest; alhoewel, er zat een gat in het vest. De voorganger wees er op dat de soldaat die dit vest had gedragen, was vergeten de beschermende platen erin te stoppen. En maakte de overstap naar de 6 ‘beschermingsplaten’ van de wapenrusting Gods (zie Efeziërs 6) en moedigde ons uitnodigend aan om deze ‘platen’ als toerustende uitrusting mee te dragen. Nee, ik ga ze niet noemen; zelf opzoeken is een goed idee, vind ik.
Na de lunch langs een autokerkhof waar de wrakken van de vernielde auto’s uit de oorlogsdagen zijn samengebracht, beschadigd door ontploffende bommen, geen ruiten meer, uitgebrand..
Langs door beschietingen uitgebrande flats waar de bewoners van niet getroffen of uitgebrande appartementen hun verhaal vertellen…..
Op de door Oekraïners zelf opgeblazen brug; om de oprukkende Russen tegen te houden; de brug die ook de enige corridor was waarlangs burgers konden vluchten; en toen toch beschoten werd door de Russen.
Diep onder de indruk kwamen we terug; zoveel geweld, zoveel puinhopen, zoveel ellende, zoveel zinloosheid ……
Aan ‘t diner, eten smaakt me niet echt; pijn achter de schouderbladen, in mijn nek, rechterborst; praten is moeilijk, geen zin die er in één keer uitkomt.. Kortom, een nachtje ziekenhuis, röntgenfoto’s, (pijnstillende) injecties…
Voor dat ik naar de kliniek ging, stond de hele vrijwilligersgroep biddend om me heen… ongewoon, niet mee opgegroeid; en ’t raakt me nu opnieuw…..