Sneeuw, sneeuw? Echt? Ja, er ligt zo’n 10 cm op straat en op de auto’s. Mooi gezicht, en nu maar hopen dat de wegen een beetje schoongeveegd zijn. Na de douche en warme kleding aantrekken om kwart over zeven een briefing over de route en de gedragsregels aan de grens.
Maar eerst op weg langs de Lidl voor t ontbijt van sommigen; en aftanken voor deze dag. Een tijdje langs hoofdwegen en een langer skoft over secundaire, tertiaire wegen, gatend ontwijkend. Buiten Lublin ligt er wat minder sneeuw, en soms komt het groen erdoorheen. Door kleine plaatsen komen we; de bebouwde kommen rijgen zich aaneen, 50 km dus. En dan volgt een stopteken door een Poolse agent, met een laser gun in zijn hand. Als het raampje van de auto naar beneden is, toont zich een vriendelijk en tegelijk ondeugend gezicht, die in het Engels vraagt of we een boete willen; nou nee, liever niet; de gereden snelheid van zo’n 65 kilometer wordt ook niet ontkend. Of we ene Martin kennen? Verbaasde gezichten in de auto; Martin? Oh ja, Martijn, de chauffeur van het andere busje; zou die ook een boete hebben gekregen? De agent gaat even overleggen met z’n collega. Spanning opvoeren. Hij komt even later terug; zelfde glimlach, zelfde ondeugende twinkelende ogen: ‘I give forgive you’, klinkt het en we mogen zonder boete door.
Uit app-contact blijkt dat ook Martijn zonder boete door mocht….
Zo rond 12 uur aan de Pools-Oekraïense grens, een wachtende rij auto’s passerend en vooraan bij de slagboom stilstaan. Controle van de paspoorten door de Poolse douane; doorrijden naar de volgende slagboom, controle door de Oekraïense douane, stempeltje in je paspoort; chauffeurs laten papieren zien, douaniers controleren en schrijven over…. Om één uur gaat de laatste slagboom open en rijden we Oekraïne in, stoppen 400 meter over de grens op zoek naar een gelegenheid met toiletten; helaas, doorrijden en ophouden, ook omdat zo meldt het waarschuwingsbord, wild plassende mannen als eunuchen terugkomen; werkt wel zo’n bord, geen man die het aandurft!
Op naar Irpin, qua kilometers een peulenschil gezien de al afgelegde afstand; maar, niet overal vierbaanswegen, wel van tijd tot tijd op elk wegtype zebrapaden aangekondigd met een bord en soms een knipperlicht; en ook weer die gaten in de weg. Stemming verbetert, want ja bij de grens das toch even spannend. Gesprekken starten of worden verder uitgediept; en naar mate het donkerder wordt, valt ook de stilte weer in. ‘Hé, daar rijden onze truckers’. Even stil, even kijken en ja hoor, een paar honderd meter voor ons draaien onze truckers met de units op de laadbak een parkeerplaats op; wij ook. Een hartelijke ontmoeting volgt, met koffie.
Om kwart over negen arriveren we bij de congresgebouwen van de International Bible Church in Irpin. In de eetzaal de medereizigers, gedekt tafels en stampende puree en bietensalade met daarnaast gepaneerde kipschnitzels; nou en of ‘eet smakelijk’! En dan volgt nog de kamerindeling, het bed opmaken, tandenpoetsen…en slapen.