Vanochtend vroeg vertrokken uit Leeuwarden met een tussenstop in Hoogkerk; geheel in stijl, met hulpgoederen, ‘humanitarian aid’-platen op de zijkant van de auto’s, tassen, koffers, waterflessen, een tube mayonaise (voor de Mac-friet), mondvoorraad etc; en kringgebed.
Bij nacht op weg naar de Autobahn; mooi weer, zonnetje en wat oostelijker wat grijzer en sneeuw in de bermen. ’t Blijkt dat dit het busje is, waar het voor de inzittenden de eerste keer is dat zij meegaan op deze reis. Zou het toeval zijn?
Gezellige, ontspannen sfeer in de auto met humor en gevatheid. Individuele verzoeknummer worden afgespeeld, waar een persoonlijk verhaal aan kleeft en die ontroeren; soms daverend worden meegezongen.
Om ongeveer één uur passeren we de Duits-Poolse grens; nog 300 kilometer naar Warschau waar nog hulpgoederen ophalen; en dan nog zo’n 200 kilometer naar Lublin.
Na de stop van drie uur wordt het grijzer, mistiger, donkerder, én stiller. Zou het zijn om dat de enige vrouw in dit gezelschap nu, nu het nog licht is, achter het stuur zit? En zij in staat is het mannensmaldeel woordeloos te krijgen?
Opeens een geweldige klap, op de voorruit; het is even muisstil. En daarna is het met de rust gedaan en komen de vragen van wat en hoe? Een vogel die voorbij vloog, nou ja niet helemaal. Een vogel? Nee een zeearend die crashte; nee joh, Batman.
Grapjes om de spanning te temperen, stoom afblazen. Gelukkig geen breuk in de ruit; niets te zien. En dan laat iemand het verhaal van rondvliegende duivenveren in de auto los.
Nog even; ‘dineren’ wacht nog bij de Mac …………..
One thought on “DE REIS I”
Fijn dat je iets schrijft. En mij een beeld te geven hoe dat dan gaat, voelt. Ik besef me goed dat ik dit dan lekker veilig naast de kachel lees…. fijn dat de onderlinge sfeer zo goed is, dan kun je de rest des te beter aan. Liefs Carla