Om half twee terug op de basis. Vanochtend vooral gewacht, op de uitkomst van het overleg van de doctoren, op de kopieën van het medisch dossiers, op de verwerking van de contante betaling. Een privé-lunch werd me geserveerd. Daarna nog een paar pijnstillers genomen en ’s middags geslapen.
’s Avonds na het diner wordt er gevraagd naar de ervaringen van de dag. ’s Ochtend zijn door de complete groep (minus 1) de spullen uit de beide units gehaald. Klaar om verder te worden verdeeld. ’s Middags zijn er groepjes gevormd die samen met Oekraïense vrijwilligers aan de slag gingen. Er wordt niet alleen geverfd, gestuukt , gezaagd, gehakt etc, maar er is ook tijd voor contact met Oekraïners; en dan volgende de persoonlijke verhalen over wat hier is gebeurd en hen is overkomen als vanzelf.
De verhalen maken diepe indruk; iets te kunnen betekenen hier maakt blij en dankbaar. Zeker, de ellende wordt gezien en de ‘aversie’ tegen de Russen, maar ook de bewonderswaardige levenslust en veerkracht van de bevolking.
Iemand merkt op dat hulpverlening hier, wel eens als een druppel op een gloeiende plaat wordt gekenmerkt. Dat mag dan op macroniveau wel zo zijn, maar ‘hier, voor deze mensen heeft de hulp een enorme impact’.
Een vrouw die wacht op andere behuizing ontmoet twee vrijwilligers en is dankbaar voor de aangeboden hulp. Ze bezit welgeteld slechts drie dozen aan bezittingen, veelal gekregen kleding. Van dat weinige geeft ze de vrijwilligers een kalender en een tablet chocola….
Terug op de kamer volgen de verhalen van mijn kamergenoten; en daarna ook de grimassen van de spierpijn die nu hun intrede doen. De eerste twee ‘douchen’ met koud water, de derde doucht met warm water; duurt kennelijk even voordat het water op temperatuur komt.